WMO en GGZ: een spectrumbenadering
Vanuit een menselijk perspectief bekeken, is de scheiding tussen GGZ en WMO ongelukkig. Deze scheiding is wellicht handig als het om onderzoek gaat. Een focus op specifieke onderdelen leidt tot een toename van specialistische kennis en betere resultaten. Die vervolgens binnen het spectrum worden meegenomen.
Door WMO en GGZ als spectrum te zien, sluit het geheel beter aan bij de menselijke maat. Aan de ene zijde van het spectrum is er de GGZ in zijn meest psychiatrische en specialistische vorm. Ik denk dan aan opname, al dan niet gedwongen. Bijvoorbeeld als opname nodig is om langere tijd uit de bestaande situatie los te zijn, zodat mensen zich kunnen resetten. Denk aan opname als onderdeel van een verslaving of eetstoornis. Denk aan opname als iemand een gevaar voor zichzelf of anderen is.
Aan de andere kant van dit spectrum is er de WMO waar professionals hooguit bij iemand betrokken zijn om de support vanuit familie, buurt en vrijwilligers te ondersteunen. Tussen deze twee zijden zitten dan allerlei tussenvormen
Voordeel van deze spectrumbenadering is dat er een vloeiende overgang mogelijk is van GGZ naar WMO. Dus ook als iemand opgenomen wordt, ligt de doelrichting naar de eindsituatie direct al in de systematiek besloten. Als deze doelrichting voor iedereen dezelfde is, staan alle neuzen dezelfde kant op. Iedere betrokken partij in dit proces kijkt daarmee over de eigen afbakening naar het einddoel.
Niet iedereen met een psychische kwetsbaarheid zal tot dit einddoel komen. Soms zijn hiertoe de beperkingen te ingrijpend. Maar niemand zal meer blijven hangen in de systematiek van een gescheiden inrichting van de zorg.
Meest recente blogs
Zie andere relevante blogartikelen
