Van “Alles is gedoemd te mislukken” naar “Dromen over een hbo-opleiding en bijbehorende carrière”

Een jaar geleden maakte ik via een collega jeugdwerker kennis met Birgit. Een jongedame van 22 jaar oud. Sinds een tijdje woonde Birgit zelfstandig in een nieuwe stad. Er was begeleiding door de jeugdwerker in verband met schuldenproblematiek en er lag een diagnose van ADHD. Het was duidelijk dat Birgit een vrij problematische jeugd heeft gehad. Ze is de oudste dochter is van een moeder met een verleden van psychoses en een beroerte en heeft een jonger broertje en zusje die nog thuis wonen.

Wat Birgit en ik in ieder geval gemeenschappelijk hebben, is het feit dat we beiden KOPP (Kind Ouder Psychische Problematiek) kinderen zijn. Ook mijn moeder werd gekenmerkt door een psychiatrisch ziektebeeld. Deze overeenkomst, samen met het feit dat ik een aardige zakelijke carrière achter de rug heb, waarvan deze dame met ambities onder de indruk was, gaf Birgit houvast.

Samen formuleerden we leerdoelen en brachten structuur aan om deze doelen te realiseren. Tevens was er een lange termijn wens om haar opleiding op MBO 4 af te ronden, waarvoor ze nog één studiejaar voor nodig had. In haar rapport met de ADHD diagnose was ook een citaat van haar opgeschreven namelijk “Dat alles wat ze deed gedoemd was te mislukken”.

In die periode was Corona vrij prominent aanwezig. Birgit werkte ongeveer 4 dagen per week in de horeca, en wanneer de horeca gesloten was, werkte ze bij de plaatselijke supermarkt. Een zogenaamde uitleenconstructie.

De eerste paar keren dat Birgit en ik elkaar spraken, meestal in een horecagelegenheid, stonden in het teken van nadere kennismaking. Bijna alle keren kwam ze later op onze afspraak, waarvan ik niets zei.

Soms kwam ze helemaal niet opdagen en dan kreeg ik vaak “smoezen” als vergeten tandartsafspraken. Ook daar zei ik weinig van.

Gelijktijdig werd me meer duidelijk over Birgit en haar achtergrond. Ze blowde veel, was een soort party animal geweest, haar moeder verzamelde veel spullen wat op “hoarding” leek en er waren veel ruzies tussen moeder en haar broertje en zusje, waar mijn cliënte zich in mengde. Ook had Birgit een vriendinnengroepje die weinig begrip toonde voor haar situatie, vooral voor issues qua tijds- en geldbesteding. Daarnaast was er sprake geweest van misbruik door haar stiefvader en heeft ze ook een periode van automutilatie gekend. Heftige verhalen passeerden de revue.

Na verloop van tijd werd ze gevraagd om weer fulltime bij de horecagelegenheid te werken, wat haar meer lag. Echter kwam de supermarkt kwam met smoezen dat ze al was ingepland etc.. Ik hielp haar beter voor zichzelf op te komen.

Later begon het schooljaar te naderen. Ik haar vroeg: heb je je al aangemeld, wil je weer starten met je opleiding?

Hier kwamen eerst veel uitvluchten in de vorm van:

• Ik ben te laat met aanmelding
• Ik weet niet of ik nog word toegelaten
• Ik denk niet dat ik het nog kan
• Ik ben al zolang van school af
• Straks moet ik ook nog stage lopen…..
• Ik kom altijd te laat en maak nooit iets af

Ik heb een aantal keer benadrukt dat aanmelding voor school belangrijk was en dat er echt wel meer mensen zijn die laat zijn met aanmelding, zeker in de coronaperiode.

Uiteindelijk ging ze verder met het laatste jaar van haar MBO 4 opleiding. Ze beloofde haar vriend, die ze inmiddels had, dat ze nog slechts één dag per week in de horeca zou gaan werken zodat ze de rest van de tijd aan haar opleiding kon besteden.

Later vertelde ze, dat ze aanvankelijk VWO gedaan had en later ook nog HAVO, maar dat ze geen HAVO-examen had kunnen doen. Ten tijde van het examen kreeg ze ruzie met haar moeder omdat ze te laat bij vriendinnen was gebleven. Birgit kwam op straat te staan. Ik had uiteraard al wel gemerkt dat ik hier met een beschadigde, slimme meid te maken had.

Toen ze een tijdje met de opleiding gestart was, verbrak het contact. Ik deed veel moeite in de vorm van appjes en belletjes. Uiteindelijk kwam ik via haar werkgever en op aandringen van een collega weer in contact. Hier bleek, dat ze weer veel aan het blowen geslagen was en ook weinig naar school ging. Als ze al te laat haar bed uitkwam, ging ze niet meer naar school, vanwege de angst van het commentaar van andere studenten of docenten, die haar op het te laat komen zouden aanspreken.

Ik overtuigde haar, om altijd te gaan, ook al was ze te laat.

Haar opleiding afmaken zou heel bevorderlijk zijn voor haar zelfvertrouwen.

Langzamerhand ging ze vaker naar school en boekte ook wat successen bij tentamens. Deze successen waren nog niet heel groot, maar er was een begin. Ook een mentor op school ging zich over haar ontfermen.

Momenteel is het in haar geval zo, dat ze al haar examens binnen heeft. Ze is begonnen aan een stage en als ze deze stage afrondt gaat ze haar MBO 4 diploma halen. Ze blowt niet meer, is met haar vriend op vakantie geweest, heeft een buffertje opgebouwd en de contacten met haar vriendinnen zijn in een andere stroomversnelling terechtgekomen. Ook bemoeit ze zich minder met het leven van haar moeder en broertje en zusje en maakt nu plannen om een HBO-opleiding te gaan volgen!! Kortom: er is weer perspectief.

Zie andere relevante blogartikelen