Normaliseren van een gevoel

Als ik pijn heb, vind ik het zo fijn als iemand dat ‘logisch vindt’. Op één of andere manier helpt dat mijn brein om er minder tegen te vechten. Klinkt logisch toch? En toch blijk ik heel snel te vechten tegen mijn ongemak. Waarschijnlijk omdat ik vroeger ben gaan geloven dat het leven ‘maakbaar’ is, dat ik me blijkbaar ‘aanstel’ of dat ik ‘beter mijn best moet doen’.

Luisteren

In mijn werk zie ik ook dat het een terugkerend thema is als ik met mensen praat. Laten horen en voelen dat je het ongemak van de ander begrijpt geeft respect en vertrouwen.

Of het nu gaat om fysiek of psychisch ongemak, bij beide draait het om begrepen en verstaan worden in waar je tegenaan loopt. Als Luisteraar kunnen we daar veel in betekenen. Welk signaal en welke woorden geven we af?

Gehoord worden

Natúúrlijk is het logisch dat iemand overprikkeld is door indrukken of dingen die hij of zij nog moet verwerken, en natúúrlijk doe je daar langer over als je autisme hebt. Ik zie mensen zuchten, opluchten als er zoiets gezegd wordt en zo ervaar ik dat zelf ook.

Het effect van gehoord worden is dat het ons uit ons isolement haalt, iemand heeft werkelijk medebesef van wat er in ons speelt. Bij onzichtbare aandoeningen blijkt dat extra van belang.

Luisteren heeft nog meer aspecten: Mijn cliënten help ik ook naar zichzelf te luisteren, zodat ze als het ware een betere en bruikbare gebruiksaanwijzing van zichzelf krijgen. Wat dan weer kan helpen in constructieve zelfzorg. (Als gezonde tegenhanger van interne kritische afwijzende stemmen).

Ik ga in gesprekken samen op zoek naar lichamelijke signalen en herhalende gedachtes: Waaraan kun je merken dat je stressniveau oploopt? Hoe eerder je signalen of gedragingen opmerkt, hoe eerder je er op kunt anticiperen. Het is fijn om erachter te kunnen komen hoe je je bevrijdt uit een fuik, wat jij of een ander dan kunt doen /laten om te voorkomen dat je verder ‘vast’ raakt. Even een time-out nemen lijkt zo voordehand liggend en wordt vaak vergeten als optie. Juist stilstaan en niet meteen naar een oplossing willen rennen of springen. Huh, kan dat ook? Klinkt vaak als te makkelijk en blijkt zo erg moeilijk/ onwennig om in te trainen.

'Toxic Positivisme'

Terwijl ik het opschrijf denk ik meteen: ik ga ook in dit stuk meteen alweer een stap te ver. Het luisteren en de erkenning èn normalisering van het obstakel (in je lijf of in je geest) is al zoveel waard en doet al zoveel! En zo makkelijk is het dus, om dan (te snel) al over te gaan naar oplossen, sussen, geruststellen, vergelijken of relativeren. Dit kan makkelijk als ‘Toxic Positivisme’ ervaren worden - (uit het blad Psychologie) - en daar willen we natuurlijk verre van willen blijven lijkt mij.

Normaliseren van een gevoel stuurt impliciet ook aan tot meer zelf compassie. Als ik mezelf begrijp en kan steunen, dan heeft een evt. afwijzing of ontkenning van buitenaf minder grip op me. Hoe ik mezelf kan steunen vind ik soms een moeilijke vraag. De eerste stap is voor mij durven te aanvaarden dat er is wat er is, ook al vind ik dat niet leuk. Om frustratie over de frustratie te voorkomen (= nog meer lijden).

Eigen verwachtingen over mezelf/ de situatie bijstellen naar de realiteit, is dan echt wel een werkwoord geworden. Niet makkelijk, maar zeker helpend naar een fijner gevoel over mezelf, en dus probeer ik er af en toe eens bij stil te staan.

In het werken met mensen met autisme kan ik ook de link leggen. Onze doelgroep heeft al zo vaak ervaren dat ze ‘anders’ zijn, hebben al zoveel ontkenning en afwijzing meegemaakt, dat wij als IQ-coach extra ons best doen om eerst de focus te leggen op de erkenning van de pijn. Wat fijn om te zien dat dat (hoe paradoxaal ook) kracht genereert. En vanuit die kracht kunnen we verder werken.

Misschien besef ja als lezer van dit stuk ook meer en meer dat het om meerdere lagen gaat waar de interne en de externe communicatie plaatsvindt. En dat allemaal terwijl je luistert of gehoord wilt worden.
Voor mij is normaliseren een onderdeel van Present zijn, me echt proberen te verplaatsen in het verhaal van de ander en de logica daarvan proberen te voelen en te zien. Omdat DAT stress-verlagend blijkt te werken. Luisteren is wat mij betreft een opmaat naar oplossen (als dat al mogelijk is) en heeft dus altijd prioriteit.

Ik merk: hoe minder ik vecht tegen mijn pijn, (door mijn pijn te (laten) normaliseren), hoe beter ik in staat ben ermee om te gaan. En nee, de pijn is niet veranderd, mijn houding ten opzichte van de pijn wel. Dat is nog eens vooruitgang, vind je niet?

Zie andere relevante blogartikelen