Mijn ervaring als KOPP-kind

Om even met de deur in huis te vallen: ik ben zelf een KOPP-kind van 59 jaar oud, de oudste thuis en iQ Coach.

Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven gehoord heb van deze term, toen ik circa 47 jaar oud was en een studie en carrière achter de rug had. Na mijn vertrek daar, besloot ik aan de slag te gaan met NLP en de bijbehorende taalpatronen. In deze cursussen kwam ik veel mensen uit de zorg tegen en patiënten, waardoor ik met de term KOPP bekend raakte.

In de PILLAR-opleiding van iQ Coaches kwam ik in aanraking met een dame, die voorzitter is van een organisatie met KOPP-kinderen en ook daar herkende ik daar veel van mijn eigen ervaringen. Eén van de valkuilen van een KOPP-kind is de zogenaamde ‘codependancy’, dit betekent dat je dermate betrokken blijft bij het ziektebeeld van je ouders, dat je (onbewust) hetzelfde pad kiest. Dat is in mijn geval niet gebeurd. Dit werd door mijn vader soms ook bevestigd door aan te geven dat het ziektebeeld van mijn moeder sterk erfelijk was. Ik heb dit idee echter nooit omarmd.

Het gezin waarin ik opgroeide

Mijn moeder, een intelligente en actieve dame, vertoonde na het beëindigen van haar carrière, steeds meer ziektebeelden, wat in die periode werd getypeerd als zenuwkwalen. Ze was regelmatig depressief en kwam haar bed niet uit. In het weekend krabbelde ze op om met mijn vader en vrienden uit te gaan. Uiteindelijk resulteerde het een opname van 3 maanden in een PAAZ afdeling, met opsluiting in een isoleercel, 1,5 jaar opname in een GG-instelling met als uiteindelijke diagnose een bipolaire storing. Eens in de zoveel tijd liep mijn moeder weg van huis, was er sprake van psychoses en later waren er, vaak jaarlijks, opnames in een GGZ-instelling.

Mijn vader ontpopte zich als de verzorger van mijn moeder, echter daaronder ging zijn leed schuil. Toen mijn moeder ziek begon te worden, was mijn pa arbeidsongeschikt wegens rugklachten. Mijn vader had in zijn jeugd twee zelfmoorden binnen zijn familie meegemaakt. Over deze twee gebeurtenissen werd nooit gesproken en het veroorzaakten een trauma in het leven van mijn vader, dat zich uitte in rugklachten. Hij zocht nooit hulp.

Naast 2 zieke ouders, heb ik een jongere zus, die ter wereld kwam zonder anus/ endeldarm. Het gevolg was dat ze meteen bij de geboorte naar het ziekenhuis werd overgebracht. Op jonge leeftijd sprake was van een stoma en ze een heel groot deel van haar jeugd in het ziekenhuis doorbracht. Later is dit allemaal wel grotendeels goed gekomen.

Mijn oplossing

Als kind en tiener had ik te maken met veel ziekte om me heen. Er werd nadruk gelegd op twee talenten waarover ik beschik: mijn voorliefde voor tekenen en schilderen en studeren, in de vorm van boeken gelezen. Als kind zeiden mensen tegen mij “Ga maar mooi tekenen en kleuren”, dan was ik rustig en kreeg ik complimentjes. En: “doe vooral je best op school, haal goede cijfer!”

Hierdoor heb ik me voornamelijk rationeel ontwikkeld en gefocust op studie en werk. Met mijn studie had ik ook een acceptabel excuus om op 18-jarige leeftijd uit huis te gaan. Hierdoor heb ik voor mezelf afstand gecreëerd naar mijn ouders. Op veel latere leeftijd ben ik weer meer gaan tekenen en schilderen, omdat het me veel plezier geeft en een uitingsvorm is.

Ik heb altijd contact gehouden met mijn ouders en ondersteunde mijn vader in zijn emotionele pad. Het was niet altijd gemakkelijk, maar ik heb voldoende afstand gehouden om er niet volledig in mee te gaan. Mijn zoon van inmiddels 29 heeft ook altijd contact gehouden met zijn opa en oma en is bekend met de voor- en nadelen, hebbelijkheden en onhebbelijkheden, en kan daar net als ik goed mee omgaan.

Succes als iQ Coach

Ik maakte kennis met de slimme Annita, een dame van 23 jaar oud. Annita ging uit huis vanwege haar psychotische moeder, hoarding gedrag en soms ook borderline trekken. Annita werkte in de horeca en dat ging haar best goed af. Annita was halverwege een MBO 4 opleiding toen ik haar ontmoette en ze had veel moeite om ermee verder te gaan. Ik merkte al snel dat ze een slimme tante is en dit gemakkelijk aan zou kunnen. Haar hoofd zat echter nog vol met de overtuigingen die haar moeder haar had meegegeven, waardoor ze dacht dat alles zou kunnen gaan mislukken. Ik bleef haar voortdurend motiveren.

Inmiddels is Annnita geslaagd voor haar MBO 4 opleiding, ze heeft stagegelopen en een contract. Het contact met haar moeder is meer op afstand en ze kan dromen over haar eigen doelen.
Ik gaf Annita een referentiekader. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, maar koos altijd mijn eigen weg. Het is fijn om iemand te begeleiden en te ondersteunen die in een soortgelijke situatie zit.

Zie andere relevante blogartikelen