Hoe Patricia haar werk oppakt na een burn-out en diagnose ADD

Anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met levenscoaching van Patricia (30 jaar oud).

Patricia was, ten gevolge van de nasleep van een burn-out, in staat om halve dagen te werken bij haar werkgever, een zorgverzekeraar. Ze bekleedde een creatieve ICT functie en haar contract voorschreef een 40-urige werkweek. Haar diagnose bestond uit ADD en ze bezocht een psycholoog. De achterliggende reden was privé.

Langzamerhand werd mij duidelijk dat dit te maken had met pestgedrag in haar jeugd en ook deels emotionele verwaarlozing, omdat het gezin waarin ze opgroeide volledig langs elkaar heen leefde. Het bezoeken van winkels bracht eveneens angsten met zich mee.

Vaak was Patricia na verloop van een halve werkdag overprikkeld, waardoor haar partner Kees de huishoudelijke taken op zich nam, zoals boodschappen doen, koken en opruimen. Patricia bracht de avond deels door in een donkere kamer en had geen enkele activiteit.

Het gevolg was dat haar sociale leven weinig uit de verf kwam. Er was nauwelijks contact met haar moeder en zus. Het enkele contact dat er wel was, was met haar vader en een goede vriendin van de middelbare school.

Werkdruk 

Patricia stelde erg hoge eisen aan zichzelf op de werkvloer. Helaas vertelde ze ook regelmatig voorbeelden van confronterende en weinig opbouwende feedback vanuit haar werkgever. In het begin van het coaching traject werkten we aan het ontwikkelen van een meer ontspannen houding ten aanzien van werk en overige zaken. We gingen enkele keren naar winkels en deden een aantal uitstapjes om de focus af te halen van haar idee dat haar werk haar leven was, en het werk voor haar toch ook teleurstellend verliep.

Langzamerhand was het weer mogelijk om 32 uur per week te gaan werken, ondanks het feit dat de feedback en terugkoppeling af en toe nog teleurstellend was. Regelmatig trof ik Patricia overprikkeld aan en moest ze haar energie sparen.

In contact met familie

Op privégebied werden er aardige stappen gemaakt. Omdat de zus van Patricia zwanger was, intensiveerde dat contact en ze bracht een bezoekje aan haar moeder. Dit deed ze onder het motto van: straks ga ik haar toch weer zien, als de baby geboren wordt. Het bezoek verliep goed en met haar vader bleef ze regelmatig in contact.

Tegelijkertijd bleven er op het werk confronterende vragen gesteld worden, zoals: “Ben je thuis net zo vermoeid als op werk?"
Toen Patricia daarop: "Ja, dat klopt" antwoordde, werd er wat getemperd en werd het één en ander geaccepteerd.

De psychologe kwam langzamerhand met de suggestie om eveens een test te doen ten aanzien van autisme. Samen hebben we enkele instanties benaderd en uiteindelijk maakte Patricia een keuze, waar ze op de wachtlijst kwam te staan

Een gesprek met de bedrijfsarts

Omdat de psychologe suggereerde om het onderwerp autisme bespreekbaar te maken op het werk, maakte Patricia een afspraak met de bedrijfsarts. Samen hebben we het gesprek voorbereid. Het volgende kwam aan de orde:

• Wat is de aanleiding van het gesprek?

Het gesprek vond plaats op initiatief van de psychologe.

• Waarom dit gesprek?

In het verleden is sprake geweest van een burn-out en Patricia gaf aan verdere uitval te willen voorkomen.

• Wat zijn specifiek de klachten?

Bij de specifieke klachten hebben we vrij uitvoerig stilgestaan en exact benoemd hoe een avond, na een werkdag eruit ziet. Wanneer Patricia zei: "ik ben moe!" Werden daar vaak antwoorden opgegeven zoals "Nou ja, iedereen is weleens moe en iedereen heeft weleens dit soort klachten." Door het heel specifiek te benoemen was er weinig sprake meer van twijfel.

Tevens werd aangegeven dat het faciliteren van een workshop onvoorbereid ervoor zorgt dat er veel spanning optreedt en het werk bijvoorbeeld voor 2 dagen niet meer opgepakt kan worden.

• Wat kan ik verwachten van mijn werkgever?
• Welke vervolgafspraken kunnen we maken

De bedrijfsarts nam het gesprek uiterst serieus, maakte een vervolgafspraak en adviseerde ook met de manager in gesprek te gaan. Tegelijkertijd zou gekeken worden naar begeleiding en ondersteuning op de werkplek, tevens kwam wachtlijstbemiddeling ter sprake.

De toekomst

Inmiddels heeft Patricia ook met haar manager gesproken en hebben ze gesproken over minder uur per week werken. De gesprekken hebben voor opluchting gezorgd en naar mijn idee ook minder spanning rondom werk.

Recent krijg ik vaker signalen dat er ook weleens positieve feedback vanuit haar werk komt. Patricia heeft haar lat ten aanzien van prestaties op werk inmiddels lager gelegd en daar krijgt ze opbouwende feedback op van haar collega's. En wat ze als onmogelijk bespreekbaar ervaarde, is besproken en ook goed ontvangen.

Momenteel is Patricia actiever bezig met het aanbrengen van structuur in haar werkdag en het huishouden, want af en toe vergeet ze dat weleens.

Een vakantie naar Ijsland staat voor de deur en daar kan ze weer van genieten, in plaats van de hele tijd stil te staan bij het zogenaamde 'falen' op de werkvloer. Samen met Kees heeft ze enkele winkels bezocht om inkopen voor de vakantie te doen, dus ook hier stappen voorwaarts.

Zie andere relevante blogartikelen