Geboren om te zorgen

Lang geleden, zo begin jaren negentig, eindigde mijn huwelijk. Ik was net 27 geworden. Tijdens dat huwelijk vroeg een psychiater naar zijn jeugd en naar mijn jeugd. Beiden hadden we daar niet veel mazzel gehad. Zijn jeugd en zijn verhaal laat ik ongemoeid. Ik vind het ethisch ingewikkeld om daar in een vrij openbaar blog over te schrijven. Bij mij was er sprake van parentificatie.

Als oudste dochter ving ik erg veel op. Mijn hooggevoeligheid speelde mij parten. Ik pakte de sfeer tussen mijn ouders op: de depressies van mijn moeder, de wanhoop van mijn vader dat zijn vrouw zo ongelukkig was. Ik deed mijn best om ervoor te zorgen dat mijn broertje en zusje het zo gezellig mogelijk hadden zonder mijn moeder teveel in het vaarwater te zitten.

Ik ben als het ware geboren om te bemiddelen, te zorgen en te verbinden. Dat ik dus met die man trouwde was niet zo gek, achteraf. Ik probeerde alsnog om een mens gelukkig te maken. Niet dat dat lukte…

Ik sloot mij aan bij lotgenotengroep In Perspectief: voor familieleden van psychiatrische patiënten. Alleen al het delen van de verhalen was helend: een half woord genoeg om elkaar te verstaan. Ik kwam in het provinciale bestuur terecht, al snel ook in het landelijke en leerde heel veel en snel. Ik zag dat veel partners-van ook ouders hadden met een psychiatrisch ziektebeeld. Ik zette het op bestuursagenda, en herinnerde mij mijn eigen jeugd. Hoe moeilijk het soms was: de zware sfeer in huis, het proberen zoveel mogelijk op te lossen voordat mijn moeder het merkte. Het verdriet vanbinnen, dat ik soms met mijn vader kon delen, soms bij de meester kwijt kon.

Lief zijn, ook al was je boos van binnen, oog hebben voor mijn moeder, mijn vader, zusje en broer. Mijn eigen verdriet voorbij. Dat las ik ook in de suikerzoete meisjesboekjes. Dat was lief: zorgen voor een ander.

We keken bij In Perspectief naar de verbanden tussen kind-zijn-van en werken in de zorg. Op een landelijke dag, met een zaal vol met familieleden vroegen we wie een ouder had met psychiatrische problemen. Ga maar eens staan, zeiden we. Het was ongeveer de helft. En wie van jullie werkt in de zorg? Meer dan driekwart stak zijn of haar hand op. En wie van jullie is er getrouwd-met? Dat was ongeveer de helft.

We vroegen degenen met een ouder-met of ze behoefte hadden aan een eigen groep. Dat hadden ze. De voorloper van KOPP was geboren. Ik stond erbij en keer ernaar.

Kind-van, geboren om te zorgen, was ondertussen al ex-van.

Op haar 72e werd bij mijn moeder ASS vastgesteld. De puzzelstukjes vielen op hun plaats.

Geboren om te zorgen, heb ik geleerd dat ik eerst en vooral voor mijzelf moet zorgen. Ook, en juist, als iQ Coach!

Zie andere relevante blogartikelen