De sneeuwbol

De laatste maand van het jaar is aangebroken. Her en der brandt er al kerstverlichting in tuinen en huizen. De Sinterklaasintochten zijn geweest en het eerste feest, pakjesavond op 5 december, dient zich aan. Gevolgd door de Kerstdagen en als afsluiting Oud & Nieuw. Voor veel mensen een hectische, maar ook magische tijd, met gezelligheid, cadeautjes en lekker eten.

Als moeder van een zoon met autisme, en als coach voor mensen met autisme, merk ik dat deze laatste maand ook best een uitdaging is. Alles is anders, er hangt een bepaalde spanning, er zijn extra (sociale) activiteiten, veel extra prikkels (verlichting, muziek, vuurwerk) en door de feestdagen valt ook de structuur in de dagen weg.

Hieronder vind je mijn verhaal over kerstavond op school van mijn toen 5-jarige zoon, en hoe hij dit nu uitlegt aan de hand van De Sneeuwbol (de diagnose autisme was toen nog niet gesteld).

“In de schoolkalender staat het keurig vermeld: kerstdiner op school. Ieder kind neemt die avond iets mee naar school, waar samen bij kaarslicht gegeten wordt in de klas. Ik besluit om kleine knakworstjes in bladerdeeg te maken, snel en gemakkelijk klaar. Van andere moeders op het schoolplein heb ik begrepen dat de kinderen feestelijk gekleed komen, met nieuwe kerstoutfits. Dus op de avond van het kerstdiner, probeer ik mijn zoontje ook in een nieuwe broek te hijsen met een deftige witte blouse. Maar de broek zit niet fijn en de blouse heeft vervelende naden op de arm. Dus hij gaat naar school in zijn lievelingsbroek en een fijne, zachte trui. Ik had me het anders voorgesteld, maar hij loopt zonder morren met me mee naar school, want het is avond en dat is anders dan anders.

Op school aangekomen, loop ik met hem mee de klas in. Ik overhandig de schaal met hapjes en zwaai nog even als ik wegloop. Buiten staan vuurkorven voor de school en galmt er kerstmuziek. In alle klassen staat een kerstboom met flikkerende disco-lampjes. Ik voel toch enige spanning of deze avond goed gaat verlopen. Fingers crossed...

Na 2 uur loop ik terug naar school, ik ben erg benieuwd hoe het is gegaan. Als ik de school in loop, zie ik overal rennende en gillende kleuters. In de toiletten wordt er verstoppertje gespeeld. Ik kijk in de klas, maar zie mijn zoontje niet. Als ik uiteindelijk de juf vind, weet ze niet waar hij is. Als ik vraag hoe het is gegaan, kan ze me eigenlijk geen antwoord geven. Ze geeft aan dat na het eten alle leerlingen naar de grote zaal zijn gegaan om kerstliedjes te zingen. En daarna is ze het overzicht kwijt geraakt. Ik loop door de school, op zoek naar mijn zoontje, maar kan hem niet vinden.

Ineens zie ik hem alleen staan bij een vuurkorf. Gefascineerd kijkt hij naar de vlammen, in zijn eigen wereldje. Alsof hij geen deel uitmaakt van het decor met gillende feestelijk geklede kinderen, lachende ouders, kerstmuziek en flikkerende kerstbomen. Als ik naast hem sta, kijkt hij me aan, en zonder iets te zeggen, pakt hij mijn hand en loopt met me mee. Eenmaal thuis word hij ziek. Misselijk van al het eten is het eerste wat in mij opkomt.

De kerstvieringen op school hebben we nog meerdere jaren gehad, en ieder jaar was mijn zoontje ziek en misselijk. Jaren later kon mijn zoon uitleggen, dat hij niet misselijk was van het eten, maar van al die overweldigende prikkels. Hij gebruikte als metafoor De Sneeuwbol. Een bol met een figuurtje, die je kunt laten sneeuwen als je deze heen en weer schudt.

De periode rondom Sinterklaas begint de bol zachtjes heen en weer te schudden. De spanning rondom het krijgen van cadeautjes, de schoen zetten, de ontmoeting met Sint op school, etc. zorgen ervoor dat de sneeuwbol niet meer rustig is en het begint te sneeuwen (onrust in het hoofd, teveel prikkels). Er is te weinig tijd tussen Sint en Kerst om ervoor te zorgen dat de sneeuw in de bol weer gaat liggen. Sint het land uit, kerstboom er in en de sneeuwbol blijft schudden.

Om er voor te zorgen dat toch af en toe de sneeuw rustig gaat liggen, is het fijn om als ouder of als persoon met ASS handvatten te krijgen. Door je bijvoorbeeld als moeder aan te sluiten bij Mama Vita, kom je in contact met moeders van kinderen met autisme. Ervaringen en tips worden samen gedeeld. Maar ook via internet of facebookgroepen kun je tips krijgen. En natuurlijk kun je hierin begeleid worden door een coach, die samen met jou kijkt wat passend is voor jou en/of je gezin.

De maand december is een maand waarin we hopen op een witte kerst, maar voor mijn zoon (en ik denk voor veel kinderen / volwassenen met autisme), mag het iets minder hard sneeuwen in de sneeuwbol.

Ik wens iedereen fijne feestdagen!

Zie andere relevante blogartikelen