De oorzaak autisme of gebrek aan basisvertrouwen?

Als iQ coach begeleid ik een dame van 25 jaar met een Autisme Spectrum Stoornis en op vele domeinen ervaart zij problemen. Zo zijn haar financiën niet op orde en daarom doet ze nu mee aan budgetbeheer. Ze heeft een wisselend inkomen wat haar eerder meer dan minder in de problemen brengt. Wel of geen bijstand?, dat is elke maand de vraag, dan weer bijstand terug moeten betalen en dan is het al op en moet er weer een regeling getroffen worden. Het houden van een baan is een ander punt en maakt de situatie niet stabiel. We hebben inmiddels goed contact opgebouwd met alle mensen die daarvoor beschikbaar zijn vanuit de gemeente.

Het dilemma overnemen of zelfregie?

Voor haar is haar financiële situatie een reden om bezwaar te maken tegen de gemeentelijke belastingen. Ze kan heel veel zelf, ik ben er meer voor haar agenda en de 'aanzet tot'. En ik ben er vooral om voor haar te verduidelijken, wat die mensen van de gemeente voor haar kunnen doen. Haar eerste emotie is vaak een gevoel van achterdocht. En dat is begrijpelijk als je haar achtergrond kent, ze is veel gepest en voelt zich niet begrepen. Het is: “ik mag je wel, of ik mag je niet”. Door de coaching zie ik haar groeien in haar sociale vaardigheden, maar soms kom ik bij haar op een punt dan is het “klaar”. En dat is dan bij een muurtje die een gemeentemedewerker bij haar oproept. “ Mijn bezwaar wordt niet goedgekeurd maar ik moet wat inleveren en dat heb ik niet gedaan. Ik heb nooit een brief gehad met wat ik moet inleveren.” Dus raapt ze haar moed bij elkaar en belt ze zelf op, ze zal zo gelijk de brief in haar mailbox krijgen. Die opent ze en dan is het “klaar” in haar hoofd. Een verkeerde brief en dan geeft ze het op. Ik begrijp haar emotie en stel voor dan toch nog een keer te bellen, “dat is iets wat ze niet gaat doen”. In ben even in dubio, zal ik het overnemen? Haal ik haar niet uit haar kracht en zelfregie? Ik besluit toch om het aan haar te vragen? Ik vraag toestemming of ik dan wel mag bellen. ” Ok dat mag”. Mijn motivatie is: nu is die mevrouw er nog. En dan kunnen we er mee verder. Ik krijg een andere zeer aardige mevrouw die me zelfs later nogmaals belt om aan te geven dat het voor beide jaren geldt …..dezelfde brief, zowel voor 2019 en 2020 ook al staat het er niet op. De goede brief zit in haar mailbox. Met haar bespreek ik wat er in haar hoofd gebeurt en de hoe het dan verder gaat…. En plak dat ook op andere situaties. De “ ïk ben er klaar-mee-knop” geeft haar vaak alleen maar extra problemen. Ik merk na een periode van 3 maanden begeleiding dat de knop er nog is, maar net wat sneller is om te buigen. Ik vraag me dan ook vaak af: is het gebrek aan vertrouwen in de mens in het algemeen, of is het ASS gerelateerd? Het ligt vast in het midden…… is het belangrijk? Niet echt, ik ga ervan uit dat elke cliënt anders is en samen gaan we op reis en doen we veel ontdekkingen en komen we er vanzelf achter hoe dat werkt voor haar en sluit daar op aan. We reizen voorlopig nog samen verder en bouwen verder aan een meer stabiel leven… zo fijn vind ik dat om te mogen doen.

Een update

En gister kreeg ik een appje… de gemeentelijke belastingen zijn kwijt gescholden en nu krijg ik net weer een appje dat ze op haar eerste dag als coronamedewerkster het heel goed doet en ze vast wordt ingepland. Zo fijn om te horen en het is zo passend werk voor haar: het is zeer gestructureerd werk, ze is zeer vriendelijk in haar communicatie en dit kan ze gewoon, dat weet ik zeker. Ik mag het niet hardop zeggen: “maar soms zijn er zelfs voordelen aan de coronaperiode”.

Zie andere relevante blogartikelen