Dan had ik alleen maar moeder hoeven zijn

Sinds april vorig jaar heeft mijn oudste dochter begeleiding van iQ Coach Judith Brandwijk. Dit is waarom…

Ik ben Corine, 51 jaar, moeder van Iris (23), Manon (21) en Pieter (18). Toen Iris elf jaar was kregen we te horen dat zij een autisme spectrum stoornis heeft, destijds nog de stoornis van Asperger. Terugkijkend vielen er dingen op hun plek, kijkend naar haar gedrag. We hadden verwacht dat het makkelijker zou zijn als we eenmaal wisten waar haar moeilijke gedrag vandaan kwam. Dat was het niet.

Haar vader en ik gingen totaal anders om met deze diagnose. Een lang verhaal kort: in 2010 kwam er een einde aan ons huwelijk. In die tijd verliep ook de relatie tussen Iris en haar vader moeizaam. Ze ging steeds minder vaak naar hem toe en woonde bij mij. We vonden hierin onze weg.

Iris kreeg een PGB en we kochten zorg in. Stefanie ‘hoorde’ een jaar of vijf bij ons gezin en kwam wekelijks langs om Iris te begeleiden bij zaken die voor haar moeilijk waren. Toen Iris 17 was stopte deze begeleiding en ging het eigenlijk best goed met haar en met ons.

In 2015 werd een andere bom in ons gezin gedropt: Manon bleek een eetstoornis te hebben. Drie en een half jaar worstelde ze hiermee, ons gezin gegijzeld door de grillen die de eetstoornis met zich mee bracht. Geen dag hetzelfde en de eetstoornis onvoorspelbaar, een bijna onmogelijke opgave voor iemand met autisme.

Nadat Manon hersteld was, bleek dat diezelfde eetstoornis een grote impact had gehad op Pieter. Hij werd depressief en kwam zijn bed niet meer uit. Ook kreeg hij de diagnose ADD. Soms speelde de ’H’ ook op. Zijn drukke gedrag was vaak te veel voor Iris, waardoor die twee vaak ruzie hadden. Met de juiste hulp krabbelde ook hij op. Iris heeft nog twee jaar begeleiding gekregen vanuit de WMO. In die twee jaar is er nauwelijks wat veranderd.

Iris is voor haar studie vijf maanden in Australië geweest. In die tijd merkten wij hoeveel invloed haar autisme heeft op ons gezin. Tijd om op zichzelf te gaan wonen én een coach te zoeken. In het blad van de NVA zag ik elke maand een advertentie van IQ coaches en ik besloot een mail te sturen. Judith belde mij naar aanleiding van deze mail.

Ik ben onvoorstelbaar trots op alle drie mijn kinderen. En ik ben onvoorstelbaar trots op mezelf. Een alleenstaande moeder die 32 uur per week werkt, de kracht heeft om passende zorg te zoeken waardoor alle drie de kinderen nu mooie jong volwassenen zijn die lekker in hun vel zitten.

Van Judith kreeg ik de volgende vraag: “Hoe zou het geweest zijn als er eerder een IQ coach was geweest in jullie gezin?”

Ik herinner me dat mijn dochter me vroeg of ik aanwezig wilde zijn bij de (online) intake. Uiteraard was ik aanwezig. Ik zag haar worstelen met de vragen van Judith. Ik realiseerde me dat ze haar autisme nog totaal niet had geaccepteerd en dat ze meer last heeft van haar autisme dan ik dacht. Na twintig minuten brak ze en barstte ze in huilen uit. Het was duidelijk dat zij bij Judith zelf aan de bak moest. Waar had ze behoefte aan, wat zijn haar valkuilen? Het standaard antwoord van Iris: ‘ik weet het niet’.

Wat ik heel fijn vind is dat ik zowel van Iris als van Judith nauw betrokken mag zijn bij deze begeleiding. Van Judith kreeg ik al gauw terug dat ik als moeder de weg voor Iris wel heel mooi had geplaveid. Ik herkende dat onmiddellijk: ze had het al zo moeilijk, ik wilde heel graag de hobbels gladstrijken zodat zij die niet hoefde te nemen. Met als gevolg dat ze deze hobbels op latere leeftijd alsnog te nemen had. Judith ervaart Iris als behoorlijk gesloten.

Uit wat Judith mij vertelt over haar contact met Iris kan ik opmaken dat Iris haar vertrouwt. Inmiddels ervaart Iris de contacten als waardevol. Hoe fijn zou het geweest zijn voor ons allemaal als Judith er eerder was geweest. Dan had ik alleen maar moeder hoeven zijn. Dan had ze met haar coach kunnen bespreken waar ze tegen aanliep. Dan hadden ze hier samen een oplossing voor kunnen zoeken, zodat ze niet op bijna vier en twintig jarige leeftijd hobbels heeft te nemen die al jaren weggepoetst zijn. Het had haar eerder zelfstandig gemaakt. Het is wat het is…

Afgelopen vrijdag was ik bij Iris. Ongelooflijk hoe ze zich redt, hoe lekker ze in haar vel zit en hoe ontspannen ze oogt. Inmiddels zijn de maandagen met Judith een vast onderdeel in haar planning. Het feit dat zelfs ik moet wijken als zij met Judith heeft afgesproken is voor mij het bewijs dat zij deze momenten op waarde schat.

Dit blog is geschreven door Corine, moeder van cliënte Manon. 

Zie andere relevante blogartikelen