
Waarom aandacht voor de existentiële gevolgen van autisme?

Als iemand een diagnose krijgt, is er misschien wel onbegrip of verdriet. Soms is er opluchting, omdat het veel verklaart en duidelijk maakt.
Tegelijk is het een omslagpunt. Je wereld staat op zijn kop, voor iemand zelf, voor de mensen om iemand heen. Je begrijpt misschien nu beter waarom je geen grip hebt op het leven.
Tegelijk rijzen er vele vragen en twijfels: ook op een meer beeldvormend en niveau van belangrijke waarden in je leven. Wat zijn deze waarden nu nog waard?
Soms zelfs, minimaal in de eerste fase: er vindt een ont-waardering plaats van je leven tot nu toe. Alsof dat niet echt was, alsof alles waardeloos was of van geen waarde meer is, zinloos is geweest.
Als gevolg van de diagnose verandert dus ook je beeld en de verwachtingen van je leven. Ook hier is het nodig om je leven bij te stellen.
Met andere woorden: je leven ligt van de ene op de andere dag letterlijk op zijn kop. Je staat aan het begin van een nieuwe weg naar betekenisgeving en zingeving. De gevolgen van de diagnose strekken zich uit tot op existentieel niveau. Dit behoeft aandacht.
Wat is vaak de reactie op een diagnose autisme?
Na vaststelling van een diagnose begrijpt iedereen dat er een probleem is, iedereen, vaak inclusief degene die de diagnose krijgt. Een soort van collectieve reactie dus.
Er wordt hulp gezocht. Op specifieke problemen wordt specifieke hulp gezet. Denk aan een bewindvoerder voor geld of administratie, huiswerkbegeleiding, relatietherapeut, begeleiding op het werk, ouderbegeleider enz.
Kortom we duiken met zijn allen op allerlei praktische, maatschappelijke zaken. Met een beetje geluk gebeurt dat tegenwoordig vanuit een integrale ofwel levensbrede aanpak. Inmiddels is namelijk aangetoond dat dit meer effect heeft en dat elke geïnvesteerde euro 4 euro oplevert.
Daarbij komen er allerlei acties:
Iemand hoeft op eens niet meer alles te kunnen.
Of we nemen over.
Of iemand moet juist allerlei vaardigheden leren (praktisch, sociaal). Prachtig.
Maar is er is meestal nauwelijks of geen aandacht voor die omslag als het gaat om het beeld van iemands leven, de verwachtingen, het zich hervinden als het gaat om waarden, betekenis en zingeving.
Terwijl algemeen bekend is, dat mensen of ze nu wel of geen autisme hebben, zichzelf pas echt hervinden en de touwtje van hun leven in eigen hand kunnen nemen als ze vanuit een hernieuwde basis van zingeving en betekenisgeving het leven tegemoet treden.
Conclusie: de gangbare reacties en hulpverlening zijn heel belangrijk, bij voorkeur vanuit een integrale aanpak of levensloopvisie. Aandacht voor de existentiële gevolgen zal de winst en effectiviteit in termen van toename van eigen waarde en hernieuwd vorm, richting en inhoud aan het leven geven nog eens significant vergroten.
Meest recente blogs
Zie andere relevante blogartikelen