Het wiel is er al

Vele gemeentes zijn hard aan het werk om zich voor te bereiden op de participatiesamenleving. De contouren hoe er straks gewerkt gaat worden, beginnen zich af te tekenen. Dicht bij de mensen werken door middel van wijkteams lijkt bijna landelijk de trend te zijn. Daarnaast is er veel aandacht voor de multiprobleem gezinnen. Met name door te zorgen voor een goede onderlinge afstemming tussen alle hulpverleners. Waarbij ik dan denk: zo werken wij al jaren op methodische wijze voor en met mensen met autisme. Waarom komen ze niet eens kijken bij ons? Het wiel is er al! Maar goed, laten we hier niet over klagen en vooral blij zijn, dat deze verbetering vrijwel landelijk wordt doorgevoerd. Tot zover het goede nieuws.

Autisme zichtbaar maken in de participatiesamenleving

Afgelopen jaar en maanden heb ikzelf meerdere gesprekken gevoerd met mensen die betrokken zijn bij deze grote omslag. Daarnaast zijn we met 22 coaches, waarvan vele zich binnen hun gemeente, provincie, regio verdiepen en laten informeren over de plannen binnen hun werkgebied. Daarmee hebben we dus landelijk gezien een redelijk beeld van wat gaande is.

Als je de ervaringen van onze coaches op een rijtje zet, ontvouwt zich een nogal zorgelijk beeld als het gaat om de groep mensen met autisme. Breder overigens, ik denk ook aan andere groepen waar sprake is van psychiatrische problematiek zoals: (mensen met) schizofrenie, Niet Aangeboren Hersenletsel, ADHD, LVG (licht verstandelijk gehandicapt).

Alle plannen en inzet lijken zich vooral toe te spitsen op de aanpak van multi probleemgezinnen en op de zorg en begeleiding van ouderen. Dat er veel aandacht is voor deze probleemgezinnen is logisch, omdat daar in het heden heel veel geld aan besteed wordt en het effect vaak laag is, mede door gebrek aan afstemming van hulpverleners. Dat er veel aandacht naar ouderen gaat, is eveneens logisch: vergrijzing en ouderdom maken dat de zorg in zijn huidige vorm nu al, laat staan over enkele jaren, onbetaalbaar dreigt te worden.

Daarnaast wordt uiteraard duidelijk, dat hoe dan ook de drempel tot (WMO) gefinancierde begeleiding veel hoger wordt en vele mensen zelf hun begeleiding moeten betalen. Desgevraagd wordt echter bevestigd, dat er amper nog is nagedacht over de mensen met een psychiatrische achtergrond, dus evenmin over mensen met autisme. Men heeft er veelal ook geen zicht op om hoeveel mensen het gaat, om wat ze nodig hebben en wat de gevolgen zijn van bijvoorbeeld autisme (en andere psychiatrische problematiek) op het leven.

Ongezien maakt onbekend

Het is nog niet te laat. Gemeentes zijn nog vol op bezig met hun planvorming. Wat kunnen we met zijn allen, dus ook u als lezer, doen om de problematiek en gevolgen van autisme op het leven onder de aandacht te brengen?

Wij, dat ben ikzelf, maar dat is iedereen die bij iQ Coaches hoort, gaan uiteraard door met bij gemeentes te onderzoeken wat hun plannen zijn en hoe mensen met autisme hier inpassen.

Uiteindelijk zal alleen onze inspanning nooit voldoende zijn, daarom is het zo belangrijk dat iedereen hier actief mee aan de slag gaat. Of je nu zelf autisme hebt of hier als ouder, partner, hulpverlener of coach bij betrokken bent. Als we met zijn allen lawaai maken, is de kans dat we gehoord worden vele malen groter.

Hoe kun je dat doen?

Misschien kun je een keer de wethouder aanspreken. Zeker binnen kleinere gemeentes zijn wethouders vaak redelijk toegankelijk en blij met informatie vanuit bewoners.

Misschien kun je dit samen met een aantal mensen organiseren.

Misschien heb je al een contact binnen je gemeente en kun je dit artikel doorsturen.

Of als je een opening ziet naar je gemeente, maar niet weet hoe dit aan te pakken, kun je wellicht een iQ Coach bij je in de buurt benaderen. Hij kan je op weg helpen of samen met jou actie naar je gemeente ondernemen.

Als je gemeente open staat om geïnformeerd te worden over een goed en effectief werkend model waar vele mensen met autisme mee zijn geholpen, kunnen wij, een iQ Coach, dan wel ikzelf een keer een presentatie of advies geven. Voordeel van onze manier van werken is, dat het ook werkt voor mensen met schizofrenie, Niet Aangeboren Hersenletsel, Licht Verstandelijke Handicap.

Ik bedoel maar: het wiel is er al.

Misschien denk je wel: ik vraag me af of die ambtenaar of wethouder op mij staat te wachten. Uiteraard kan ik je hier geen antwoord op geven. Wat ik je wel kan vertellen, is dat de meeste betrokken ambtenaren en wethouders die wij spreken met enthousiasme en vol goede moed proberen de omvorming gestalte te geven en blij zijn met waardevolle input.

Het is dus altijd de moeite waard om te proberen.

Zie andere relevante blogartikelen