Skip to main content

Vertel ik het wel of vertel ik het niet?

Vertel ik het wel of vertel ik het niet?

Vertel ik het wel of vertel ik het niet? Deze vraag sprak onmiddellijk tot mijn verbeelding. Ooit had ik zelf een postpartum depressie en heb ik ook met deze vraag geworsteld.

Afgerekend worden op je geestelijke gesteldheid of je beperking is nu eenmaal niet echt aantrekkelijk. Je hebt het al lastig genoeg met waar je tegenaan loopt. Veroordeling door anderen is geen aanmoediging.

Word ik wel aangenomen als ik vertel dat ik depressief geweest ben? Willen ze wel iemand die autisme heeft? Wil ik daar zelf wel werken? Hoe hou ik me staande op mijn stage? Dit soort vragen maken je onzeker. Ze geven soms een soort van verstarring, waardoor je maar helemaal niets meer doet.

Symposium 

Inmiddels alweer een maand geleden, op 28 maart jl. hebben Marieke de Blank (iQ Coach in Aalden, Drenthe) en ik een symposium bijgewoond over dit onderwerp. De Hanzehogeschool Groningen en NHLStenden hebben hierin, een aantal jaar geleden, de handen ineengeslagen en dit fenomeen onderzocht. Zij hebben een methodiek ontwikkeld om studenten te ondersteunen bij het maken van een weloverwogen keuze wel of niet openheid te geven over hun beperking of geestelijke gesteldheid. Als ze openheid willen, dan worden ze door de methodiek geholpen te bepalen aan wie ze het willen vertellen, hoe, wat en wanneer ze het willen vertellen.

Uit het onderzoek kwam naar voren dat zo’n 6% van de studenten psychische klachten heeft, dat komt neer op zo’n 73.616 studenten. Dat dit waarschijnlijk een onderschatting is van het werkelijke aantal, moge duidelijk zijn. Niet iedereen deelt zijn problemen. De helft van deze studenten heeft ondersteuning nodig.

In de studenten populatie heeft zo’n 5 % autisme als diagnose , 15% kampt met een psychische aandoening en 19% heeft ADHD.

Na de opening door Lies Korevaar, lector Rehabilitatie van de Hanzehogeschool Groningen, vertelden studenten en hun begeleiders over hun ervaring op dit gebied. Eén van de studentes, Karen*, had openlijk gedeeld, tijdens haar sollicitatiegesprek voor een stage, dat ze last had van faalangst. Hierop werd goed gereageerd, begripvol. Ze mocht komen. Karen ervoer hierdoor een enorme opluchting en rust. Ze weten ervan en ik mag er toch zijn.

Vaak is het meer de angst voor de angst. Harry werd op school gedwongen openheid te geven over zijn autisme. Hier werd slecht mee omgegaan. Dit leidt ertoe dat je de volgende keer wel extra nadenkt over het delen van je diagnose.

Dat je een bepaalde beperking niet ziet aan de buitenkant maakt het vaak ook lastiger. Meike deelde na een burn- out pas haar achtergrond. Ze had spijt dat ze dit niet eerder had gedaan, want door het schetsen van het complete plaatje, ging het allemaal veel makkelijker. De training heeft ze ervaren als een duwtje in de rug.

Jacomijn Hofstra, senior onderzoeker lectoraat Rehabilitatie en hogeschoolhoofddocent Toegepaste Psychologie van de Hanzehogeschool Groningen, vertelde ons veel interessants over de opzet en resultaten van het project.

Voor mij staat als een paal boven water dat begeleiding van studenten die voor dit dilemma geplaatst worden.
Hierover vertel ik in de volgende blog graag meer.
*namen van studenten zijn fictief.

Heb je vragen? Wil je reageren op het eerst deel van deze blog? Stuur een e-mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Voor het functioneren en verbeteren van onze website gebruiken wij gebruiken cookies.

Cookie instellingen

Om onze website te analyseren en verbeteren gebruiken we cookies.
Functionele Cookies Altijd ingeschakeld
Functionele cookies zijn nodig voor het functioneren van de website.
Analytische Cookies Ingeschakeld
Met analytische cookies kunnen wij (geanonimiseerde) gegevens verzamelen over het gebruik van onze website om die voor jou te optimaliseren.
Marketing Cookies Uitgeschakeld
Wij gebruiken marketing cookies voor het bijhouden van hoe onze bezoekers de website gebruiken.