Zingeving, hoe doe je dat?

Via mijn iQ Coach werd ik gevraagd of ik als client wilde schrijven over zingeving. Vanuit mijn biologieopleiding is dat een makkie om te beantwoorden: ‘Seks en niet doodgaan!’. Levende wezens proberen in de natuur zo lang mogelijk niet dood te gaan om zo veel mogelijk seks te hebben en zo hun genen door te geven. Zo, voila, einde artikel voor deze nieuwsbrief.

Maar zo simpel kom ik er niet van af. Mensen zijn namelijk één van de weinige diersoorten die er een schepje bovenop doen en het ingewikkelder maken. Kinderen krijgen is niet per definitie iets wat ons zin geeft. We zijn ons bewust van ons verleden en van de toekomst. Ik zou zeggen dat dat ook de reden is dat coaches en psychologen bestaan want mensen zijn heel vaardig in verstrikt raken in dit bewustzijn van verleden en toekomst, de levenservaringen die je met je meedraagt en de angsten en dromen die je hebt voor de toekomst. Ik ben daar geen uitzondering op. En toch...

”Over 200 jaar ben je dood en zal niemand meer iets van jou en je daden weten.”

...dus waar maken we ons dan druk om?
Het meest fascinerende aan zingeving vind ik dat alles wat met zingeving te maken heeft en dus ook bovenstaande uitspraak zowel kan helpen als kan tegenwerken. Want die uitspraak kan mij somber maken en laten denken ‘Waarom zou ik dan uberhaupt nog moeite doen als het toch weer vergeten wordt?’ Tegelijk kan die uitspraak mij ook laten stralen en laten denken ’Maar als dat waar is betekent dat dus vrijheid om nu ik nog leef mijn eigen pad te kiezen en mijn eigen passies te volgen.’ Probeer die conclusie even vast te houden.

Wanneer lukt het je nou om vooruit te komen in je leven en wanneer lijkt het leven je tegen te werken? Waar zit het omslagpunt, wanneer ziet je brein wat je doet met je leven als helpend en wanneer word je brein er juist moedeloos van? Spoileralert: Ik heb na veel uitproberen geen gouden tip hoe je mensen die weinig zingeving voelen helpt, ook al ben ik zelf ook al meermaals uit die put geklommen. Zingeving vinden is een unieke reis voor ieder persoon dus al zou ik een gouden tip hebben en en jij gaat die opvolgen dan ga je proberen mijn proces te kopiëren. En hoewel je er van kan leren, is het niet jouw pad. Om precies dezelfde reden moet een coach niet alles voor jou doen, maar jou ondersteunen bij jouw pad.

Balans in jezelf

Een recent gesprek met mijn iQ Coach bracht me wel op het idee dat balans vinden misschien wel de essentiële sleutel is om dat omslagpunt te vinden. Dat kantelpunt waardoor je alles wat je doet als zinvol gaat ervaren. Balans in mijzelf betekent minder energielekken, betere slaap, minder schuldgevoelens. Balans in de tijd die ik voor anderen vrij maak versus de tijd die ik voor mijzelf vrijmaak. Want lukt me dat, dan ga ik me minder snel schuldig te voelen of ik mijn gezin tekort doe, maar ik hoef ook niet voorbij te gaan aan mijn eigen behoefte om te spelen, te ontdekken, op m’n bek te gaan en daar van te leren.

Ik kies hierboven het woord ‘spelen’ bewust want als je mij moet samenvatten in één woord is dat hèt woord. Spelen is voor mij het beginpunt om mijn zin in het leven terug te pakken wanneer ik die verloren ben. Onlangs ben ik 40 geworden en nog altijd klim ik in tijdens mijn hardlooprondes in een boom of spring ik in de sloot. Ook in de winter. Vind ik in diezelfde sloot drie autobanden dan neem ik die rennend om mijn schouders mee naar huis en bouw ik met mijn zoontje er een hut mee. Dit doen de meesten van ons als kind en ik heb ontdekt dat als ik dit als volwassene doe dat ik veel leer over mijzelf. ‘Hoe meer je aanklooit, hoe meer je leert.’ Maar, wat leer ik dan van zo’n sloot? Voor het antwoord op die vraag sluit ik af met een snelle reis door mijn zoektocht van de laatste tien jaar.

Spelen is leren

‘Hoe meer ik aanklooi, hoe meer ik leer...en hoe meer zin in het leven.’ Die les werd heel actueel voor mij een kleine 10 jaar geleden tijdens een burnout. Op advies van een coach ging ik hardlopen en tijdens één van die rondjes besloot ik in een sloot te springen en verderop klom ik in een boom want ‘waarom niet?’ Het was koud, mijn kleding doorweekt en dat voelde intens, maar ik voelde tenminste iets. Dat iets was voornamelijk kou en zere vingers maar het was in ieder geval beter en echter dan die burnout-deken die al maanden over me heen lag. Ik voelde me levend en ging daar over schrijven. Dit schrijven ging over in een Instagram account en later een website die mensen inspireerden. Tegelijk werd ik zo fit dat ik in de extreme duursport terecht kwam. Dat vond ik makkelijker dan het dagelijks leven, waar ik ondertussen een gezin had met een dochter die blind bleek en autisme heeft, een vrouw die worstelde met jeugdtrauma. Ultraruns van 150km rennen, noem het aanklooien maar het gaf me rust. Ik werd er zo goed in dat ik me ging inzetten voor goede doelen. Te voet 250km door de Sahara voor blinde en slechtziende kinderen, te gast in podcasts en op Nationale TV. Een documentaire rondom mijn dochter en mijn acties. Ook begon ik met de Ultrarun coach opleiding en zonder te promoten maar wel aan te klooien weten atleten me inmiddels te vinden. Dit lijkt allemaal een filmwaardig succesverhaal maar de hele weg kreeg en krijg ik vragen van mijn omgeving ‘wanneer ga je nu eens iets serieus doen? Iets volwassen? Je gedragen als een verantwoordelijke man.’ Die vraag raakt me nog steeds, maar ik ben dankbaar dat ik er niet voor gezwicht ben en nog steeds buitenspeel. Wat we ‘serieus doen en verantwoordelijk of volwassen gedragen’ noemen is volgens mij eigenlijk ‘doe vooral niet anders dan de massa’ en ik denk dat als je daar naar luistert dat je je eigen pad, je eigen zingeving niet of heel moeilijk gaat vinden.

Jouw beurt!

Daarom geloof ik echt dat spelen en aanklooien het belangrijkste is wat er bestaat. Het hoeft geen ingewikkeld iets te zijn en zit in kleine dingen die geen duidelijke richting hebben precies zoals je dat als kind deed. En of je dat nu doet zoals ik, of je gaat je verkleden met roleplaying, kantklossen, vrijwilligerswerk. Het kan allerlei vormen hebben, als je jezelf maar toestemming durft te geven ‘aan te klooien’. En daarmee is dit mijn uitnodiging aan jou om te gaan spelen. Als je het leuk vind hoor ik heel graag van je hoe jij dat doet. Want er is niets zo inspirerend als een mens die durft te genieten van het leven als één grote chaotische speeltuin vol mogelijkheden.

Liefs en veel plezier!

Björn
(Je bereikt me via Instagram @de_boomstamman of bjorn.vanloon[at]hotmail.com)

Zie andere relevante blogartikelen